کد مطلب:20522 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

آيا سكوت در مقابل گناه هم گناه است؟

هر سكوتي در مقابل گناه، گناه نيست، بلكه سكوت رضايت بخش و تشويق كننده گناهكار، گناه محسوب مي شود. امام علي(ع) مي فرمايد: آن كه از كار گروهي خشنود است، مانند كسي است كه در آن كار وارد شده است. كسي كه باطلي را انجام داد، دو گناه دارد: گناه دست زدن به كار باطل و گناه خشنودي از آن كار.(1)

حضرت در جاي ديگر مي فرمايد: شتر مادة ثمود را يك نفر به قتل رساند اما عذاب آن تمام قوم ثمود را گرفت؛ زيرا همگي آن را پسنديدند. سرزمينآنان همچون آهن گداخته اي كه در زمين نرم فرو رود، فريادي زد و فرو ريخت.(2)

اما اگر سكوت همراه باشد با نفرت قلبي از گناه (كه يكي از مراتب نهي از منكر است) گناهي انجام نگرفته است، مثلاً شخصي در مجلسي وارد شده كه به طور علني گناه مي كنند و او مي داند نهي از منكر اثري ندارد، يا قدرت تغيير اوضاع را ندارد. در اين صورت كه مجلس را هم نمي تواند ترك كند و سكوت كرده، ولي قلباً از گناه راضي نيست، گناهي نكرده است، بلكه حتي اين حالت، مرتبه اوليه نهي از منكر است (انكار و تنفّر قلبي) پس موارد با هم فرق مي كند، يعني بايد ديد آيا امكان امر به معروف و نهي از منكر زباني بوده يا نه؟ آيا سكوت او بيانگر رضايت است يا نه؟

پي نوشت ها:

1. نهج البلاغه، قصار 146 فيض الاسلام.

2. همان، خطبة 192.